Het is moeilijk te begrijpen waarom de ene camping vrijwel leeg is (Evijärvi, Raahe), terwijl de andere, Oulu, bonvol. Zelfs om 9 uur ’s avonds stond men nog in de rij om op de camping te komen. Om 21.30 kwam er nog een grote groep finse(?) jongens vlak bij mij staan met 4 tenten. Ze waren gelukkig vrij rustig.
De 9e augustus was opnieuw een stralende dag. Voor het eerst had de condens wel toegeslagen op de tent, nat inpakken dus. Het werd een rustige dag naar Oijärvi. Ook nu was het land weer even ontwikkeld en bebouwd als overal in Finland. Grote stukken bos, maar daartussen ook behoorlijke stukken landbouwgrond. Voor het eerst ook krachtig stromende rivieren. Vanuit Oulu eerst minstens 10 kilometer fietspad gehad, richting Kiiminki, pas de laatste 2-3 kilometer tot Kiiminki gingen over de grote weg. De viel nog wel te doen, niet voor een hele dag , wel voor een halfuurtje.
De rest van de route bleek tot verrassing ook geasfalteerd en rustig te zijn. Alleen vlak voor het eind was er een klein stukje grindweg. Mijn zadelpijn duurt voort. Ik wijt het aan de fietsbroek, ik heb de indruk dat irritatie na het dragen van het ding is toegenomen.
De camping was weer eens stinkend duur, 35 MK. Men kent twee tarieven, of 15 MK of 35 MK. Het houdt geen enkel verband met voorzieningen of aantrekkelijkheid. In toeristische oorden lijk het juist goedkoper te zijn. Ze hebben hier ook een gastenboek. De enige Nederlandse melding was van een maand geleden: Het was hier vreselijk duur, we zijn afgezet en komen hier nooit meer. De camping is verlaten, ik schijn de enige kampeerder te zijn. Het kampkantoor is tevens een soort plaatselijke kroeg. Dit speelt zich buiten mijn gezichtsveld af. Ik heb zicht op het Oijärvi, een mooi meer omzoomd door dennebossen. De zon valt hierover onder.
