Maand: mei 2022

Rechte wegen

Vandaag rechte wegen en paden. Ongeveer van achter het huis van Taylor en Chad op de Grand Blanc Avenue gereden. Bijna 30 kilometer recht naar het westen. De eerste 6 kilometer vrij druk, daarna redelijk rustig. Aan het begin van de weg diverse gated community’s.

Toen wat losse stukken, wat diagonalen en daarna ruim 50 kilometer over een oude spoorlijn, ook bijna recht naar het westen. In de spoorlijn geen heuvels om de 15 kilometer een dorpje. De wind schuin van voren. Omdat de spoorlijn omzoomd is door bomen en struiken had ik weinig last van de wind. In de bosschages allerlei dieren. Veel eekhoorns, wat herten en een wat wollig, beverachtig dier dat ik nog niet heb geïdentificeerd. Het laatste stuk van het pad op de oever van de Grand River. De waterversnellingen verderop in de rivier hebben Grand Rapids haar naam gegeven.

What if?

In Durand was een muurschildering van een station en treinen. Waarschijnlijk zag het er hier 125 jaar geleden zo uit, veel drukte van treinen en mensen. Nog steeds lopen er actieve spoorlijnen door de stad, vooral voor goederenvervoer. Ik zat voor het cafeetje te mijmeren, wat als niet de auto lobby zijn zin had gekregen, maar de spoorlobby. Zouden er dan allemaal wandelaars hier door de straat lopen en fietsers. Nu waren er in een half uur twee mensen, die los van een auto door de straat liepen. Zou er dan elk half uur een trein van Flint naar Lansing of Detroit hier stoppen. Zou er in plaats van een antiekzaak een supermarkt aan de overkant straat zitten. We zullen het nooit weten.

Vlag halfstok (2)

Ik fietste vanmiddag door Odin Bij het gemeentehuis hing de vlag halfstok. Nieuwsgierig ging ik binnen vragen, waarom de vlag halfstok. De town clerk dacht dat het te maken had met de schietpartij op een school in Texas. Ze zocht het op in haar instructies. Halfstok voor de schietpartij in Texas was vorige week. Gisterochtend was de vlag halfstok vanwege Memorial Day. Maar vandaag zou hij in top moeten hangen. Kennelijk gebeurt het zo vaak, dat ze de kluts kwijt zijn.

Kamperen

In een keer naar Ada vond ik een brug te ver. Dus overnacht ik vandaag in het Ionia State Park. Een mooie rustige kampeerplaats.

Kloosterleven

St.-Augustines klooster bestaat al 50 jaar. Prachtig gelegen in de bossen ten noorden van Detroit. De gemeenschap bestaat uit ongeveer 10 mensen: drie monniken, een bisschop en zijn vrouw en enkele burgerleden, permanente gasten.

De diensten en rituelen gaan in grote lijnen op dezelfde manier als ik in klooster Sion in Diepenveen heb meegemaakt. Om 5.10 de eerste dienst, de Vigils, daarna 10 minuten pauze en dan de volgende dienst, de Lauds. Vervolgens ontbijt in stilte. Om 8.15 weer een dienst de Terce en om 8.30 de Eucharistie. De monniken en de bisschop zijn de voorgangers. Verder doen alle aanwezigen de lezingen. Inclusief deze gast. De bisschop leidt de mis.

Vlag halfstok

Overal hangt hier de Amerikaanse vlag. Bij woonhuizen, scholen, gemeentehuizen, brandweerkazernes, bedrijven etc. Sommige vlaggen in top, sommige vlaggen halfstok. Waarom is me een raadsel. Ik heb het aan mijn Warmshowers gastheren gevraagd, die gaven vage antwoorden. Ik heb het opgezocht op internet. De president en de gouverneurs kunnen een besluit of advies uitvaardigen om de vlag halfstok te voeren bij rouw. Vorige week had de gouverneur van New York dat besluit genomen vanwege de schietpartij in Buffalo. Maar even zo vrolijk hingen er in de staat New York zowel vlaggen halfstok als vlaggen in top. Vandaag is Memorial Day, dodenherdenking. De regel is dat de vlag tot 12 uur halfstok hangt en daarna in top. Ik heb vanochtend diverse vlaggen in top gezien. Het lijkt er op dat iedereen gewoon doet wat hij zelf wil. Van enige afstemming lijkt geen sprake.

Korte dag, mooie wind

Na de lange route van gisteren, vandaag een korte dag. Ging in goed tempo, een beetje te veel over drukke tweebaanswegen.

Taylor, Chad en Scottie

Ik logeer vannacht bij mijn nicht Taylor, haar man Chad, Scottie Mae, collie Remi en twee poezen. Taylor’s zus Brittany heeft toen ze 16 was een jaar bij ons in Rotterdam gewoond. Ik heb Taylor en Chad voor het laatst gezien bij de trouwerij van Patrick en Melissa in 2012 in Texas. Het gezin was dit Memorial Day weekeind op bezoek geweest bij mijn neef Paul en Katie in de Upper Península van Michigan. Taylor heeft jaren in de dierenzorg gewerkt. ze is enthousiast volger van Utah op Facebook Tegenwoordig is Taylor activiteitenbegeleider in de revalidatiezorg. Betaalt veel beter en is dichter bij huis. Chad is wiskundeleraar in de plaatselijke High School.

Grasmaaien

Het is indrukwekkend hoeveel gazons er zijn langs de route waar ik fiets. Vaak zijn ze ook groot. Op deze vrije dag heb ik dus tientallen grasmaaiende mensen gezien op even zoveel grasmaaiers. Bijzonder dus ook hoeveel tijd er wordt besteed aan het maaien van het gras. Wat me ook opvalt dat er veel tuincentra zijn. Ik heb inmiddels ook een drive-in tuincentrum gezien.

Alle soorten wegen

Vandaag weer alle soorten wegen gehad. Vierbaans uitvalswegen aan de randen van de stad tot sporen door het weiland. De eerste 15 kilometer een kaarsrechte brede tweebaansweg met brede vluchtstrook. Goede training voor wat me te wachten staat in Minnesota en South Dakota. 28 kilometer over het Lake-to-Loketrail. Het vervelendste zijn drukke tweebaans wegen zonder vluchtstrook, zoals de zes kilometer uit Romeo.

Visum

Aan het eind van de ochtend de Sint-Clair rivier met de veerpont overgestoken naar Michigan. Er pasten 12 auto’s op, die aan de Amerikaanse kant op de pont moeten wachten voordat ze bij de douane langs kunnen. Ik hoopte dat de termijn van 90 dagen voor mijn visum, hier opnieuw zou weer gaan lopen. Dat was niet zo. Zolang in je in Noord-Amerika blijft, loopt de termijn door.

Michigan

Michigan voelt voor mij als de thuisstaat. Hier heb ik 2 1/2 jaar gewoond en ben ik op school geweest. Na mijn vaders pensioen woonden mijn ouder 16 jaar lang elke zomer hier. Drie van de negen te bezoeken neefjes en nichtjes wonen hier.

Saint Augustine’s House

St.-Augustine’s House is een luthers klooster. Gastheer Andy van Warmshowers is hier monnik. Hij is zelf op dit moment in Korea. Andy had geregeld dat ik werd opgevangen door monnik Daniel. Daniel is een 21-jarige man uit Chicago, die in zijn vorige leven fietsenmaker was. De broeders en hun gasten volgen een strak dagritme met om 5 uur in de ochtend de eerste kerkdienst. Ik ga het morgen beleven.

Dieren

Onderweg heb ik veel reeën gezien en er zijn overal eekhoorns, in bruine en zwarte tinten. In Harriman State Park heb ik vorige week geen beer ontmoet. Wel was er een wasbeer die mijn tassen onderzocht of ik al mijn voedsel echt in de beer kast had gestopt. In Rhode Island was er ‘s middags een Kolibri bij de voerbak. Vanochtend in de schemering waren het de kikkers die als eerst geluid ging maken. Daarna een breed palet aan vogels.

Kust

De route voerde me langs de noordkust van het Eriemeer. Minimaal een halve kilometer van de kust, soms wat verder van de kust. Bij beekjes ging de weg even omlaag en daarna weer op hoogte. Een mooi agrarisch landschap met veel bossen. Regelmatig grindwegen, af en toe een stuk wat drukkere geasfalteerde weg. Op het laatst weer een stukje trail.

Trans Canada trail

Ik fiets regelmatig over delen van de TransCanada Trail. Een fietsroute die je dwars door Canada voert. Hier is het een zijtak die je via de VS voert, zodat je niet langs de noordkant van Lake Superior hoeft te rijden.

Fietsers

Toen ik mijn ontbijt zat te eten werd ik aangesproken door een andere fietser. Hij fietst van Portland in Maine naar Portland in Oregon. Ongeveer dezelfde tocht als ik fiets. Hij steekt met de veerboot het Michiganmeer over. Ik fiets er om het meer heen op weg naar Paul in Marquette.

Steve en Joanne

Steve is mijn Warmshowers gastheer, maar mijn tent staat bij de overbuurvrouw Joanne van der Veen. Steve zijn dochter heeft vanavond een tuinfeestje.

Joanne’s ouders zijn in de vijftiger jaren als tieners geëmigreerd. Ik werd uitgenodigd voor een Pig Roastvan de kerk, the Canadian Reformed Church. Daar heb ik voor bedankt, maar ‘s avonds gezellig met haar koffie gedronken en immigranten verhalen gewisseld.

Eigenwijs

Vanochtend rustig vertrokken met 90 kilometer voor de boeg. De eerste 15 weer over een oud spoor tracé naar Delhi. Daar zou een fietsenmaker zijn, maar die was niet te vinden. De nood constructie op mijn voordrager, die het vanaf Boston en ruim 1000 kilometer had volgehouden, begon haperingen te vertonen. Na Delhi vertrouwde ik volledig op mijn Komoot route, ondanks een duidelijk no exitbord aan het begin. Dat eindigde bij een niet doorwaadbare beek, waar vroeger misschien een brug was geweest. Of kun je er ‘s zomers met droog weer door. Teruggaan is geen optie. Er was wel een paadje dat langs de beek leek te lopen. Dat leidde over verschillende boomstammen tenslotte ook tot niets. Onderweg tegen een zo steile helling opgeklauterd dat ik eerst de achtertassen naar boven heb gebracht en daarna de fiets met voortassen. Beide keren buiten adem. Ook daar was geen verder pad te vinden. Langs de rand van een net ingezaaide akker gelopen totdat ik bij een boerenpad kwam die me weer op een normale weg bracht. Toen we bij de volgend geplande afslag weer no exitzagen, heb ik die maar serieus genomen. Het was een leuk avontuur.

Spaans en Duits

Vandaag maakte Ontario zijn reputatie wel waar. Lange stukken met rechte wegen door akkerbouw gebied. Hele grote akkers.

In een winkel bij een kruispunt was Spaans de voertaal. Veel van de landarbeiders die hier werken komen uit Latijns-Amerika. De winkel had voldoende tortilla’s om een heel weeshuis te voeden. Het Mennonitische Dagblad was er te koop: in het Duits. Ook een jeugdblad, in het Duits. Enkele kilometers verderop stapte net een moeder met haar kinderen uit hun auto. Moeder en dochters in Amish klederdracht.

Gallisch, Indiaas en Nederlands

Het is boeiend om te horen waar de niet autochtone inwoners vandaan komen. Mijn gastvrouw van gisteren kon bogen op 100% Gallische voorouders. Een voorvader van haar was in het begin van de 17e vanuit Bretagne naar Quebec geëmigreerd. De grootmoeder van Michael, de gastheer van vandaag, had een Engelse vader en een Indiase moeder. Zij was rond 1900 vanuit India naar school gegaan in Engeland. Vervolgens als Engelse naar Canada geëmigreerd. In het gebied zijn in de jaren 50 ook veel Nederlanders neergestreken. Onderweg veel Nederlandse namen, een met de Friese vlag versierd hek. De tipgever voor mijn kampeerplek heeft Nederlandse ouders.

Solitude nature reserve

Margaret Voorhaar, een Warmshowers gastvrouw, had me een tip gegeven voor de Solitude Nature Reserve. Een rustiek natuurgebiedje, waar je na toestemming van de eigenaar gratis kunt kamperen. Rust en kwetterende vogels, mooie bomen, vijvertjes. Ik kampeer er met Jo. Ze fietst van Boston naar Vancouver en daarna naar Zuid Amerika. Ze komt uit Engeland en heeft 5 jaar als projecteleider in Boston gewerkt.