Hostel
Vannacht in de hostel geslapen op een slaapzaal. Er waren maar twee andere gasten. Twee Britten die de Kerry Way liepen. ‘s Ochtends met het vliegtuig op Kerry Airport geland vanuit Londen. De beide mannen waren 57 en kenden ze elkaar vanaf de kleuterschool tijd. Sinds ze 50 zijn maken ze ieder voorjaar samen een wandeling. Hun rugzakken werden bezorgd bij hun volgende verblijfplaats.
Gap of Dunloe
De Black Valley ligt omsloten door relatief hoge bergen. De Londenaren gingen er via Kerry Way over pas aan de westkant uit, ik ging via de Gap of Dunloe er aan de noordkant weer uit. De gap is een kloof tussen de bergen, maar niettemin moest ik nog 150 meter klimmen naar de ingang van de kloof. Anders dan ik dacht, mogen er ook auto’s doorheen. De paardenwagens met toeristen waren om 10 uur nog niet in actie. Ik ben er maar een tegengekomen. Wel veel Paarden poep midden op de weg.
Burgeroorlog
Onderweg kwam ik een monument tegen voor twee gevallen strijders voor de Ierse Republiek in 1923. Met daarnaast de Ierse vlag. Merkwaardig, omdat Ierland in 1923 onafhankelijk was van Groot Brittannië en op dat moment de Ierse Vrijstaat heette. De beide jongens waren lid van het Ierse Republikeinse Leger (IRA) en het niet eens met het met Groot Brittannië gesloten verdrag. De Engelsen hadden de Ieren een behoorlijke poot uitgetrokken. Zij waren dood geschoten door het leger van de Ierse Vrijstaat. De IRA heeft van 1969 tot 1996 met geweld geprobeerd de onafhankelijkheid van heel Ierland, inclusief Ulster voor elkaar te krijgen.
Afsnijden
De EuroVelo route wilde me vanaf Waterville langs de kust laten rijden. Vast een mooie route, maar wel 20 kilometer verder en een pittige klim daarin. Toen bleek dat er ook vanmiddag weer buien langskwamen, waarbij de bergen in de nevelen verdwijnen, ben ik rechtstreeks naar Knightstown op Valencia Island gereden. Grotendeels wel langs een drukke weg.
Telefoneren
Toen ik hier in 1977 fietste moest ik om de paar dagen met mijn ouders bellen. Om te vertellen hoe het mij verging en te horen hoe het aan het thuisfront was. Mobieltjes bestonden niet. In de telefooncel in Knightstown had de telefoon geen kiesschijf, maar een zwengel waarmee je contact kon leggen met de telefoniste. Ik vroeg bij haar een collect call aan naar Nederland. Toen ik na een kwartiertje nog geen contact had, zwengelde ik opnieuw. De telefoniste vertelde dat het wat langer duurde door een staking in Dublin. In haar postkantoor, 100 meter verder, had ze wel een stoel voor me. Na nog een half uur wachten was ik het zat en ben ik vertrokken. Toen de verbinding er uiteindelijk was, heeft de telefoniste de situatie uitgelegd aan mijn vader.
De telefooncel en het postkantoor zijn er niet meer.
