- 92 kilometer
- gemiddeld 18,8 kilometer
- maximum 46,5
toeschouwers
We hebben uitgeslapen in Buipe. Het nuttigen van het ontbijt en de inpakwerkzaamheden werden bekeken door Marcus. Marcus is de vriend van Willy en neef van de hotel eigenaar. Hij heeft de avond tevoren ons het dorp laten zien en de brug over de Zwarte Volta rivier. Echt rustig ontbijten en inpakken was er dus niet bij.
Rustig cola drinken onderweg konden we ook wel vergeten. In de beide gevallen dat we even stopten kwamen de jeugd en een deel van de jonge mannen ons bezichtigen. Al vlot 30-40 mensen om je heen die je geïnteresseerd en nauwlettend in de gaten houden. Een rustig terrasje is iets anders.
Het saaie savannelandschap, ook hier vaak afgebrand, en de rechte, vlakke weg beginnen te vervelen. Iedere 10-15 kilometer een dorp waar de jeugd uitloopt om naar je te zwaaien. Ongeveer 15 kilometer voor Kintampo begint de weg wat op en neer te gaan en te kronkelen. Een klim van 7% over twee kilometer op het warmst van de dag doet ons verlangen naar een douche. Die is er niet. Een emmer water uit de put en daarmee kun je je wassen. Zoals we dat tot 40 jaar geleden het in Nederland deden.
We hebben de Kintampo Falls bekeken, een mooie waterval in een omgeving van tropisch oerwoud. Niet echt toeristisch uitgebuit. Kintampo is vooral stoffig en islamitisch. Al het groen zit onder een laag stof, de harmattan met zijn heiigheid versterkt het effect.
We hebben een wandeling door het stadje gemaakt. Het heeft een levendige cultuur en handel, maar ook een grote bende met hopen afval en open riolen. In deze stad zijn witte mensen minder bijzonder. Naar niettemin worden we door drie jongens voortdurend in de gaten gehouden als we op een terras zitten.
Willy vertrouwt het eten minder dan ik. Zij wil alleen maar eten hebben als het is gekookt of gefrituurd. Koud eten raakt ze niet aan; safety policy in ontwikkelingslanden.
