Stress
Vanochtend in de trein kwam de melding dat de trein naar Haarlem niet verder ging dan Leiden. Mijmerend over de stress factoren die me vannacht wakker hadden gehouden – komt de uitslag van de COVID test wel, wat als die positief is, heb ik alle goede papieren, had ik de fiets ergens moeten aanmelden – leek het niet meer rijden van de trein wel het meest vervelende. En toen kwam de mededeling dat de treinen naar Schiphol ook niet reden. Hoe ver het is van Leiden naar Schiphol? 30 kilometer, beetje ver. Een grote taxi leek mij het beste. Op het stationsplein bleek dat dit kansloos was.
Bij de grote én kleine taxi’s, stonden inmiddels veel mensen. Dus maar op de fiets gestapt. Een mooie fietstocht met prachtig weer. Onderweg bedacht dat het beter was geweest direct naar Schiphol te fietsen vanuit Rotterdam. Een les voor de terugreis.
Elke mens is uniek
Op Schiphol kun jij bij de bagage kluizen én bij de KLM fiets dozen kopen. Die eerste zijn wat degelijker. Doos in elkaar gezet, fiets gedemonteerd – trappers er af, stuur dwars, voorwiel er uit – ging vlot. De lege voortassen in de doos, de achtertassen aan elkaar gebonden tot 1 stuk bagage en vervolgens met de hele handel naar de incheckbalie. Daar gezellig in een haarspeld rij gestaan voor balie 16. Slechts bij 1 U bocht donderde de fiets doos van de bagagekar.
Na het inchecken in de haarspeld rij voor de veiligheidscheck en daarna in de rij voor de paspoort controle. Ze beweren wel eens dat iedere mens uniek is. Dat gevoel heb ik niet als ik op Schiphol rondloop.
Haal je het binnen drie maanden?
Vlucht volgens dienstregeling verlopen. Een vol vliegtuig met veel transit passagiers. Op tijd geland en vlot door douane. Douanier maakte zich zorgen of ik binnen de drie maanden van mijn visum weer zou zijn vertrokken. Met het weekje Canada, was dat probleem weer opgelost. De drie maanden van het termijn start opnieuw als je het land weer binnengaat. Ik betwijfel of er in Algonac Michigan douane is, die een stempel in mijn pasport kan zetten.
Bussen
Net als in Nederland is het verkeer rond de grote steden chaos. Ook hier hebben steeds meer mensen door dat het praktischer is om met het openbaar vervoer te gaan. Wel met marktwerking. Dus allerlei bus bedrijven rijden vanuit Boston alle kanten op naar plaatsen in de omgeving. In een redelijke frequentie. De bussen stoppen voor de deur bij alle terminals. Na een kwartiertje kwam de bus van C&J bus lines naar Seabrook aanrijden. De fiets doos onderin de bus en één uur later kon ik uitstappen op het busstation van Seabrook, waar neef Alex mij al stond op te wachten.
Grens perikelen
Alex en Laura wonen in New Hampshire op nog geen halve kilometer van de grens tussen New Hampshire en Massachusetts. New Hampshire kent geen inkomstenbelasting, alleen Onroerend Zaakbelasting. Massachusetts heeft hoge inkomstenbelasting. In New Hampshire is vuurwerk vrij verkrijgbaar en af te steken, in Massachusetts is het heel beperkt te koop en alleen rond 4 Juli af te steken. New Hampshire heeft één van de meest liberale gun control regels, Massachusetts de meest strenge gun control regels. Massachusetts heeft vorig jaar de wet aangepast zodat inkomstenbelasting wordt geheven op basis van de locatie van de werkgever, niet van de woonplaats van de werknemer. .Forensen naar Boston die in New Hampshire wonen, zoals Alex&Laura, moeten inkomstenbelasting betalen in Massachusetts.
